Серікбол Қондыбайдың еңбектері бір жағынан Түрік мифологиялық зерттеулеріне бағыт беріп жол көрсетсе, екінші жағынан Түрік мифологиясын зерттеймін деуші ғалымның да қандай ерекшеліктерге ие болуы керектігін көрсетеді

Наурыздың 14 күні "Көзімнің қарасы" мәдени-танымдық клубының ұйымдастыруымен белгілі мифолог, географ-ғалым Серікбол Қондыбайдың 50 жылдығына орай мәдениеттану саласының бір топ өкілдерімен кездесу өтті.

Кез келген жердің аңыздық келбеті болады, онсыз жердің тарихы тым жұтаң. Халық өзінің жер бетіндегі орнын, яғни ғаламын нақты табиғат нысандары – таулар мен көлдер, өзендер мен далалар арқылы көрсетеді. Аңыздық жерлер адам санасында жеке - дара өмір сүре береді

Биыл, 14-наурызда Қазақтың көрнекті ғалымы, мифолог, мәдениеттанушы, этнограф, географ, публицист, өлкетанушы Серікбол Қондыбай көзі тірі болғанда мерейлі 50 жасқа толар еді. Осы орайда Oner.kz порталынан ғалымның өлшеусіз еңбегінің кей парасын тұрақты оқи аласыздар

«Бүгiнгi адам – iлкi адамның деңгейiнен анағұрлым төмендеп кеткен қалпы, аруақ қону арқылы адам өзiнің о бастағы кәмiл болмысына қайтып орала алады»

немесе мұғалімге құлша мойынсұнатын «ұлттық педагогикадан» пайда жоқ

Серікбол Қондыбайдың бұл мақаласы жазылып, жарияланғанына 16 жылдан асса да өзектілігі еш кеміген емес. Керісінше, бүгін де күн тәртібінде тұрған «Латын әліпбиіне көшу мәселесі» айналасында ескермесе болмайтын маңызды түйткілдерді өткір түйіндейді. Тіпті, латын әліпбиіне көшудің түпкі мәнін де тап басып көрсетеді. Сондықтан, бұл игі іске белсенді пікір білдіріп, оң шешілуіне атсалысып жүрген көзқарақты әр азамат ұлы ғалымның пікірін ескереді деген ниетпен мақаланы назарларыңызға ұсынуды жөн көрдік

Дағдылы түсініктерге жүгінер болсақ, Қорқыт ажалдан қашып құтыла алмаған. Ал ғасырлар туралы «қорқыттық қисын» оның өлмегендігін, жуық арада оның екінші өмірінің басталатындығынан хабар береді

Бүгінгі қазақтың жалпысына тән кемшін қасиет – парықсыздық. Парықсыздық – ойдың, сөздің, істің кемшіндігі. Сөздің парқын білмеу, яғни, өзінің айтқан сөзіне жауапкершілік танытпау, істің парқын білмеу, не істеп, не қою, неден бастап, немен аяқтау керек екендігін білмеу, ойланбау, жете түсінбеу – міне, ұлттың тәні мен жанын бойлап алған дерттің дерті осы. Мен де, ол да, олар да – бәріміз де парықсызбыз; көптің бірі болған, қиянда жүрген қазақтан бастап, жоғарыда жүрген ел басшыларына дейін осы індетке шалдыққан